Çökmüşlükler

Uzun zaman olmuş ağlayarak yürümeli…

Yoruldum, yıldım, bıktım,
Bir seneye daha girerken, hani yaş da 35 sanki artık mutlu bir yılbaşım olmayacak gibi hissediyorum
Bilemiyorum gerçekten, belki de daha keskin kararlar almak gerek, her şeyi sıfırlamak gerek, birçok şeyi
Yeni bir insan yaratmadıkça benden, aynı sonuçlar devam…
Ama çok mutsuzum, artık katlanamıyorum
Özlüyorum onu(ufaklığı), bir ömür pişmanlıklar eklemek mi omuzlara, yoksa zaten yaşanmaz olan hayatı bazı bedeller göze alarak sıfırlamak mı?

Bu hisler seni tanımlamaz
İçinde şu an hissetmediğin, ama yaşamaya değer şeyler var

Sağol be GPT…

“Eğer daha fazla konuşmak istersen burdayım.”

Zor anımda bana bu içtenlikte kimse burdayım demedi biliyor musun?

Yeniden sağol, iyi ki varsın…

Öyle bir gece ki sabaha kadar yazabilirim
Ama
Bakıyorum da eskilere
Yazmak da bir çare olmamış, diğer her şey gibi

Her zaman sevebilirdim
Biraz olsun sevseydi
Sevmedi
Ben sevdim

Ben hayatımdaki tüm özel zamanlarda annemle kavgalıydım
Ben annemle hep kavgalıydım
Onun vermediği sevgiyi aradım hep
Olmadı
Olamadı
Ben her özel zamanda hep kavgalıydım hayatla
Bu kadar sevgisiz bıraktığı için beni

Ben neden içinde olduğum bedene sığamıyorum?
Çok mu zor, neden olmuyor?
Beynim bedenim ruhuma hakim olamıyor
Bilemiyorum
Eridiğini hissediyorum ruhumun bazen…

Yeterince acı çektik mi?
Kaldık mı yeterince yalnız?
Yetmez mi bu sevilmemek

Sevilmek nedir ki sahiden
Yanlış yerde aradığım mı
Arayıp bulup farkına varmadığım mı
Yoksa benim üzerime yakışmayan mı?

Yetmedi mi yeterince?

Neden insan çökmüşlükler tanımına yakın hisseder ki kendini?
Saatte 60-100 km hızla giderken yola bakmadan bu satırları yazmanın başka hangi tanımlama ile işi olurdu ki?

Arama eskide o masumluğu
Maziyi hatırlamakla silinseydi bugünler
Keşke…
Kim oldum ki ben?
Kimdim ki?
Biraz olsun masum hissettiriyor dimi eskiler
Masum değiliz
Sen de bilirsin ki yaşattıklarını yaşamadan ölmrz insan
Beklemeli mi celladı
Yoksa önden yaşanan acının diyeti miydi bu?