Umutlar

Ufacık bir tohumun toprağa düşmesi kadar savunmasız

Toprağın ona sarılışı gibi güvenilir

Filizlenmek gibi heyecan verici

Büyümek gibi belirsiz

Ufacık tohumun önce fidan, sonra ağaç olup meyve vermesi gibi inanılması güç

Bütünüyle mucize senin gelişin…

Birbirimizi hissedecek kadar yakın, “bu kim” diyecek kadar uzağız seninle

Ellerimin sıcaklığını hissedebilirsin belki de, bu huzur verir sana,

Sonra gözlerini kısıkça açıp “neredeyim ben, bu el kimin?” dersin

İçimizde güzel duygular biriktiririz birbirimize karşı,

Görmesek de, duymasak da hissederiz birbirimizi,

Tanışmayı bekleyen anın kuyruğuna uzanmış günleri yaşar,

Biraz sabırsız,

Biraz heyecanlı,

Belki biraz korkulu,

Ama hep umut dolu olur içimiz…

Laleler açmış bir yaz ortasındayım, havanın sıcaklığı dahi içim kadar değil
Ellerim hazır, ilk dokunuşların büyüsüne kapılmaya, dili olsa ne zaman diye haykıracak dünyaya
Yeni bir sayfa değil bu açılan hayatımda, yeni bir hayat açılıyor
Limana yaklaşmakta olan gemi aslında seni getirmiyor, bizi götürecek hiç kimsenin ulaşamadığı okyonuslara
Aslında rüyalarımda defalarca yaşadım, ama hiç hayal edemezdim bu kadar büyük bir mutluluk olacağını…

Bir gün gelecek,
çok da geç değil
bir öğleden sonrasının gün batımına yakınlığa kadar
ya da ellerinle ittiğin salıncağın yeniden sana geleceği süreden ibaret,
hani derler ya belki yarın, belki yarından da yakın,
benim hikayem de tam böyle
Bir gün gelecek,
ve ben
“Çok şükür bugüne kavuşturana” diyeceğim,
iliklerime kadar hissettiğim hafiflemenin,
aynı zamanda da çok beklemişliğin getirdiği yorgunlukla

Çok heyecanlı bir toplumuz, her şeye açığız, her şeyi deniyoruz.

Ama sürdürülebilirlik sağlayamadığımız için, her konuda fikri olan, ama başarısı olmayan bir topluma dönüştük.

İçimizden birileri çıkıp heyecanını sürekli kılmalı, başladığını bitirebilmeli ve fark yaratmalı!