Bazenler

kendimden korktuğum kadar, hiç korkmadım hayatımda!

bazen yazacak çok şey var, susmak kadar iyisi yok.

bu küçücük şehirin, minicik sokaklarında, hiç karşılaşmıyor olmamız tam bir saçmalık!

kendimden korktuğum kadar, hiç korkmadım hayatımda!

Sonu gelmeyen bir zifiri karanlık gibi içim,
Karanlıklar biriktiriyorum ruhumda,
Hüzünleri alıyorum sineme,
Acıları katıyorum anılarıma,
Bir baktım ki,
Güzel anılarım dahi kararmaya başladı,
Şüphe ettim birden,
Karanlık olan anılarım mıydı?
Siyah bir pencere mi iniyordu yoksa gözlerime?
Sustum…
İç seslerimle boğuşmaya tutuldum,
tam nakavt edeceğim, sırtımda bir el,
tek bir iç ses beni karartırken, ikisiyle birden nasıl başa çıkacağım?
Güçlenmeliyim,
Ezildikçe güçleniyorum,
Güçlendikçe kaybediyorum,
Nakavta giden her yol, bir el daha ekliyor enseme,
Ezilmeye bıraktığımda kendimi,
Kaybediyorum,
Kalp çıkmak istiyor bedenden,
Kazananı olmayan bir oyun bu,
Sonsuz bir oyun,
Ben bu oyunun ta kendisiyim,

Önceki İçerik Sonraki İçerik

İlgini Çekebilir…

Yorum Yok

Bir Cevap Yazın