Bazen susuyorum diye yola çıktım, baktım ki sonra hep susuyorum.
Konuşsam ne çare, susmak daha az ızdırap veriyor.
Browsing Category
Bazenler
Biliyorum geleceksin,
Sana hazırlanıyorum
Ne zaman geleceksin? Bilmiyorum,
Merak da etmiyorum,
Biliyorum ki en doğru zamanı seçeceksin,
Belki ben hazır değilim sana,
Belki de sen bana,
Belki evren uygun ortamı hazırlamakla meşgul,
Bilemeyiz.
Ama geleceksin biliyorum, hissediyorum…
Ansızın içinde hissettiğin o garip boşluğun sahibiyim ben,
Sen de yerim çoktan hazır biliyorum,
Hep anlamlandıramadığın,
Hiçbir şeyle dolduramadığın o boşluk benim sevgilim!
Sevgilim! Biliyorum çünkü olacaksın…
Bazen canın sıkılır da kaçacak yer ararsın, hiçbir yer iyi gelmez sana,
En sevdiğin yerler bile geçirmez sıkıntını,
Yalnızlığı seçer de, kendinle konuşursun ya böyle zamanlarda,
Aslında o içindeki boşlukla konuşursun ve iyi gelir,
Sen yalnız kalmayı sevdiğini düşünürsün,
Kendinle konuşmanın sana iyi geldiğini sanarsın.
Hep kendine kaçarsın böyle zamanlarda…
Oysa ruhumdan bir parçayı sende barındırıyorum sevgilim,
Onla konuşuyorsun, sana iyi gelen benim.
Biliyorum sevgilim,
Aynı şeyleri ben de yaşıyorum.
Bekliyorum,
Doğru zamanda,
Doğru yerde,
Hayat o boşluğu dolduracak,
İşte o an sen de, ben de anlayacağız,
İçimizdeki diğer ruhun varlığını…
Hissedeceğiz..
Hani çok mutluyken
birden dona kalırsın da
içine karanlık çöker ya!
İşte öyle bazen…
Ben keşke demedim hiç hayatımda…
“Bazenleri” koydum yerine!
Bazen sevdim, bazen sevildim, bazen güldüm, bazense ağladım.
Ama hep doruklarda yaşadım hayatı.
Şimdi bir Cumartesi sabahı,
ben de isterdim içimde umutlarla uyanmak güne,
belki sen bile olabilirdin yanımda.
Olsun bazen de bir bardak çay yarenlik etmeli insana…
bazen yazacak çok şey var, susmak kadar iyisi yok.
bu küçücük şehirin, minicik sokaklarında, hiç karşılaşmıyor olmamız tam bir saçmalık!
kendimden korktuğum kadar, hiç korkmadım hayatımda!
Sonu gelmeyen bir zifiri karanlık gibi içim,
Karanlıklar biriktiriyorum ruhumda,
Hüzünleri alıyorum sineme,
Acıları katıyorum anılarıma,
Bir baktım ki,
Güzel anılarım dahi kararmaya başladı,
Şüphe ettim birden,
Karanlık olan anılarım mıydı?
Siyah bir pencere mi iniyordu yoksa gözlerime?
Sustum…
İç seslerimle boğuşmaya tutuldum,
tam nakavt edeceğim, sırtımda bir el,
tek bir iç ses beni karartırken, ikisiyle birden nasıl başa çıkacağım?
Güçlenmeliyim,
Ezildikçe güçleniyorum,
Güçlendikçe kaybediyorum,
Nakavta giden her yol, bir el daha ekliyor enseme,
Ezilmeye bıraktığımda kendimi,
Kaybediyorum,
Kalp çıkmak istiyor bedenden,
Kazananı olmayan bir oyun bu,
Sonsuz bir oyun,
Ben bu oyunun ta kendisiyim,
Bazen! Sanki hiç bitmeyecek gibi acılar,
Bazense her şey geçmişte kalmış gibi…
İyi hissettiğinde her şey çözülmüş gibi geliyor,
Oysa ki çöküntüler yine gelecektir, hem de ansızın!
Hani çok mutluyken
birden dona kalırsın da
içine karanlık çöker ya!
İşte öyle bazen…
bazen,
bazı konuları
zihninden çıkartmalı,
bazı insanları,
kafaya takmayı bırakmalı…
hayatın sadeliğine yol almalı,
hayatından çıkartmayı denemeli insan…
bazen
sırtına gereksiz yükler yüklersin,
o yüklerin
en zor zamanlarda
sana yardım edeceğini sanarsın,
yanılırsın
hep yanılırsın!
Bazen,
yanılacağını bilirsin de,
belki de
yanılmak için taşırsın o yükleri sırtında
hayat yüzüne çarpsın istersin
Kendine söyleyemediğin
ve
cesaret edemediğin gerçekleri!
hayatın yüzüne vurması için
dua edersin…
Bazen yaşadığım hayatın olabilecek en iyisi olduğunu düşünürken,
Bazen en dibe batıyorum,
Bu döngü hiç değişmiyor.
Bazen gökyüzünde salınmak kadar keyifli her şey,
Bazen bataklıktan çıkmaya çalışmak gibi, yorucu ve imkansız!
Bazen tüm yükleri üzerinde taşıyabilecek gibi hissederken,
Hiçbir el tutmazsa elini, adım bile atamıyor insan bazen….
Bazen en güzel şarkılar dilime dolanırken,
Bazense uğultularla dolu bir karanlıkta buluyorum kendimi
Hayallerim var bazen, rengarenk!
Bazense hayattaki renkleri dahi göremiyorum…
Ağaçların yaprakları,
Gözlerinin yeşili,
Kırmızı sandığım güllerin
rengi dahi simsiyah bazen…
Korkuyorum, bazen öyle çok korkuyorum ki,
Gözlerinin rengi bir daha yeşil,
Ağaçların yaprakları rengarenk,
Güller kırmızı olmayacak gibi hissediyorum.
Bu anlarda kalbim öyle hızlanıyor ki,
Kalp atışlarımın sesi tüm sesleri bastırıyor bazen,
Bazen onları dinlemiyorum sanıyor insanlar,
oysa duymuyorum bile, bilmiyorlar!
Kalbim belki de bir an önce çıkmak için bu bedenden,
ya da bir el uzatmak için bataklığıma,
çıkartmaya çalışmak için beni,
çırpınıyor!
Bazen yaşadığım hayatın olabilecek en iyisi olduğunu düşünürken,
Bazen en dibe batıyorum,
Bu döngü hiç değişmiyor.
Hiç değişmiyor,
Hiç!
bazen öyle sancılar giriyor ki yüreğime,
korkuyorum,
korktukça artıyor,
arttıkça korkuyorum,
ellerim titriyor,
nabzım yükseliyor,
başım dönüyor,
kaç geceyi acilde aldım kalp krizleri geçirmeler yaşarken,
hiçbir şey yoklar koydum cebime,
bir sonraki anlamsız sancılara kadar,
Her iyi anımda alıştım derken,
her sancıda bu sefer öleceğimler basıyor zihnimi
Ta ki o her şey olması gerektiği zamanda, olana kadar….
neden yazdıklarımın ucu hep ölüme dokunuyor?
Gecelerin ardındaki güneşi görüyorum bazen, o kadar ışıltılı ki, hiçbir gündüz karşılaştırılamaz onunla,
Bazen de gündüzüme öyle karanlıklar çöküyor ki, kara bulutların ayı kapattığı bir gecede, çölün ortasında kalmış, yolunu bulamayan birine dönüşüyorum.
Hangisi gerçek? Bunu arayarak geçirdim uzunca yılları… Gerçek olan, ışıltıların geceleri dahi aydınlattığı bir hayat mı, yoksa çölün ortasındaki kayıp ruh hali mi?
Sonra bir gün anladım ki hayat bu ikisini de içeriyor, biri diğerini saf dışı edemiyor.
Sonra öğrenmeye ve uygulamaya başladım,
Işıltılı zamanlardan bir tutam cebime koydum, karanlıklardan da aldım biraz,
Işıltıya karanlık ektim, karanlıkta cebimdeki ışıltıyı çıkardım, ikisini de kolaylaştırdım,
Cebimdeki karanlık ışıltının geçebileceğini hatırlattı bana hep, karanlıkta cebimden çıkardığım ışıltı ise yolu az da olsa görebilmemi sağladı…